Tak budowano osiedle Montwiłła - Mireckiego. Miało być najnowocześniejsze nie tylko w Łodzi ARCHIWALNE ZDJĘCIA

Pomysł wybudowania w Łodzi nowoczesnego osiedla mieszkaniowego pojawił się w latach dwudziestych. Władze wpadły więc na pomysł, by wybudować osiedle dla łódzkich robotników. Zadecydowano, że powstanie na tzw. Polesiu Konstantynowski, w okolicach parku na Zdrowiu. Decyzję o jego budowie podjęto w 1928 roku. Głównym inwestorem zostało Krajowe Towarzystwo Budowlane z Warszawy. Pierwsi lokatorzy wprowadzili się tu w grudniu 1929 roku. Ostatnie bloki postawiono w 1930 roku. Osiedla miało 1023 mieszkania. 487 jednopokojowych, 468 dwupokojowych i 68 trzypokojowych. Mieściły się one w dwudziestu blokach. Jednak budowa tego osiedla niewiele poprawiła sytuację mieszkaniową w Łodzi.

Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych łódzka prasa donosiła o „strasznej nędzy mieszkaniowej w Łodzi”. Choć osiedle Montwiłła - Mireckiego zbudowano z myślą o robotnikach, to szybko okazało się, że mieszkania są tam dla nich za drogie. Zamieszkali tam więc urzędnicy, kolejarze, pracownicy elektrowni. Ale i tak mieszkań nie starczyło ich dla wszystkich chętnych.

Jak podawał „Express Wieczorny Ilustrowany” z 1930 roku, na tym osiedlu zostało do rozdania 420 mieszkań, a chętnych było 1700. Od razu zastrzegano, że wielu łodzian będzie rozczarowanych, że ich podanie zostanie odrzucone.

- Sytuacja mieszkaniowa w Łodzi jest tak tragiczna, że dla wielu mieszkanie na Polesiu jest ostatnią deską ratunku! - alarmowali dziennikarze. - Aby zrozumieć jak ciężki kryzys mieszkaniowy przeżywa nasze miasto wystarczy nocą przejść się po naszych alejach, gdzie na ławkach śpią ludzie nie mający dachu nad głową. Zimą kryli się do bram, chroniąc się w ten sposób przed wiatrem i mrozem. Teraz, gdy noce są cieplejsze, ich domem jest ulica.

Jeszcze w 1938 roku miasto przymierzało się do budowy tanich, higienicznych mieszkań komunalnych. Jak podawała „Republika” miały to być 2-3 piętrowe domy blokowe. Mieszkania miały posiadać wszelkie wygody i urządzenia sanitarne. Jednocześnie zamierzano je tak skalkulować, by stać na nie było najszersze warstwy ludności. Planów tych nie zrealizowano.